Tarte Pink

Otobiyografik hafızası çok güçlü olan biri değilim ama bu blog sayesinde farkettiğim şey küçüklüğümden ve de sonrasından yemek ile ilgili çok şey hatırladığım. Ailenin mızmız, yemek yemeyen/seçen, çiroz kişisi olarak da bu oldukça ironik sanırım! Ekmek her zaman en sevdiklerimdendi. Annem fırından ekmek almaya gönderdiğinde hep istediğinden bir tane fazla alırdım çünkü fırından o taze, sıcak ekmek kokusundan büyülenerek çıktığımda yolda bir tanesinin neredeyse tamamını bitirirdim. Çok zaman ekmeğin etiketini bile yerdim çünkü kuzenim ekmeklerin etiketini yersem okuma-yazma öğreneceğimi söylemişti. Çocukluk işte inanmıştım bunun gibi diğer acayip çocukluk sanrılarım gibi. Mesela Atilla Atasoy’dan çok korkuyordum çünkü beni kaçırmak istediğini sanıyordum. Erol Evgin’in bana aşık olduğunu sanıyordum ve ben de ona karşı hiç boş değildim. Allah her yerdedir demişlerdi ben de onu midemde bağdaş kurmuş ak sakallı bir dede olarak gözümde canlandırmıştım o yüzden yemek yerken çok rahatsız oluyordum, başından aşağı yemek dökülüyor diye! Okuma yazmayı öğrenmeden önce kağıda yaptığım her karalamanın yazı olduğunu sanıyor, her seferinde şimdi ne yazdım diye annemlere soruyordum. İnsanlarin evlenmek istedikleri zaman bizim semt pazarına geldigini, orada yukarı aşağı yürüyerek birbirlerine baktıklarını ve oradan birini seçtiklerini sanıyordum; ama aynı kişiyi iki kişi seçerse ne olur onu tam kestiremiyordum. Ama ekmek sevdam sanrı değildi işte, hala da en sevdiğim, yemeden doyamadığım belalım!

Okumalara doyamadım… →