Neyse ki doktoranın en can alıcı zamanlarında mutfağa bu kadar takmamışım, yoksa kesin bitmezdi! Tamam hastalığın ilk emareleri okunmaya başlamıştı ama obsesyona dönüşmesi Allah tarafından her şeyin bittiği zamanlara denk geldi. Zaten doktora illet bir şey: İnsanı canından bezdirip, ay amannn dedirtip doktora konunuz dışındaki her şeye sarmanıza sebep oluyor. Makale okumamak, tez yazmamak için türlü zırvalıkları kendinize meşgale ediniyorsunuz. Mesela bir ara ütüye takmıştım kafayı. Evi barkı satıp Amerika’ya gidince Türkiye ziyaretleri mecburiyetten göçebe usulü geçiyordu. Biraz bizimkilerde biraz Buraklarda. Burak’ın annesi çamasır yıkanınca çarşaftan çoraba her şeyi ütülüyor. Benim gibi ‘neat freak’ birine bu tattırılır mı, meret alışkanlık yaptı!! İnsan düşmanına yapmaz ayol! Döndük Amerika’ya, başlarda yemedi tabi o kadar ütü, dedim çekilecek dert değil. Ama sonra doktoranın sonlarına gelirken iyice sıdkım sıyrıldığı icin, akademik olmasın da ne yaparsam yapayım dedim: Başladım sabah akşam ütü!.. Allahımm makale okumam ve kısmetse yazmam, mezun olmam lazim! Yok, ben illa oturup her şeyi tek tek ütülüyorum. En anormali de o zamana kadar evdeki ütücünün Burak olmasıydı. Çocuk tek gömleği ütülemeyen kızın yastık kılıfı, atlet ne bulursa ütülemesini tabii ki endişeli gözlerle izlemişti. Çok şükür sonra geçti. 
Yine ütü evin en problemli, en sahipsiz işlerinden biri!
